Harvard Lampoon - "Zmrok"

Po książce obiecywałam sobie wiele. Moja pierwsza parodia, w dodatku jednej z ulubionych sag. Dodatkowo Harvard Lampoon to jeden z najstarszych redakcji pisma satyrycznego na świecie, a więc można się było dużo spodziewać. No właśnie.. "można się było"...

Belle przenosi się z Pheonix do swojego ojca, Jima, do Switchblade. Poznaje tam natychmiast masę ludzi i zabójczo przystojnego chłopaka Edwarta Mullena. Nie marzy o niczym innym jak o tym, aby ugryzł ją wampir. Jednak okazuje się, że ekscentryczny i przystojny Edwart wcale nie jest wampirem...


Postaci (jeśli to coś co opisywał autor można tak nazwać) nie są w ogóle wykreowane. Belle - uważająca się za najpiękniejszą i najmądrzejszą dziewczynę na świecie, we wszystkim obyta i we wszystkim doświadczona jest tak naprawdę nastolatką, której plączą się nogi, cierpi na postępującą sklerozę (jak sama pwiedziała imiona i twarze same się jej rozmazują w głowie). Edwart jest przedstawiony jako kompletny świr, bojący się własnego cienia. Myśli tylko o tym, aby robić to, czego zażyczą sobie jego rodzice. 


Styl i język... jaki styl ? W tej książce nie ma o tym mowy. To utwór chaotyczny. Czytelnik w pewnym momencie ma wrażenie, że sam autor plącze się w tym co pisze. Tak samo jest z fabułą. Jej banalność i głupota nie raz wywoływały u mnie śmiech. "Coś" zaczęło się dziać kiedy na scenę wszedł prawdziwy wampir, ale to "coś" trwało mniej więcej pół strony. 

Książka ta jest jedną, wielką porażką, na którą naprawdę nie watro marnować czasu. Jedyna rzecz, która się mi w niej podobała to małe nietoperze na dole strony. I tyle. Tak szczerze to do tej pory nie wiem jak udało mi się przez nią przebrnąć. "Zmrok" odradzam wszystkim bez wyjątku, bo dostarcza nam tylko jednej rzeczy, a mianowicie niesamowitego bólu głowy, który dostawałam za każdym razem, kiedy się do tej książki zbliżałam. Dużo się po tym utworze spodziewałam, a wyszło jak wyszło.